Na ŭračystym schodzie, pryśviečanym Dniu Niezaležnaści, Alaksandr Łukašenka prakamientavaŭ sprečki vakoł «zakona ab adterminoŭcy ad armii». Łukašenka skarystaŭ z hetaj nahody, kab vykazacca suprać ustupleńnia Biełarusi ŭ skład Rasii.
Pavodle Łukašenki, u internecie burna abmiarkoŭvajucca niekalki temaŭ, u tym liku papraŭki ŭ zakony, jakija tyčacca słužby ŭ vojsku.
«Biedny ministr abarony Raŭkoŭ: jaho staptali ŭžo ŭzdoŭž i ŭpopierak — nie toje prapanavaŭ, nie toje vajskoŭcy ŭnieśli na razhlad parłamienta, a tyja niešta tam pryniali, a zaŭtra budzie katastrofa. Dyk supakojciesia», — zaklikaŭ Łukašenka.
Praciŭniki novaha zakona, adznačyŭ Łukašenka, u svaich kamientarach u internecie prapanujuć padzialić hramadstva na niejkija kłasy: adny, prostyja hramadzianie, buduć abaraniać krainu, a inšyja — pracavać, atrymlivać adukacyju, žyć za miažoj, ale nie vajavać za Radzimu.
«Ja jak prezident, abdumvajučy padkinutuju temu, pačynaju razvažać, mnie ž zakon padpisvać: a jakija jość varyjanty, akramia tych, jakija prapisanyja ci buduć prapisanyja ŭ zakonie?»
Pavodle Łukašenki, jość niekalki mahčymych varyjantaŭ vyrašeńnia situacyi. Adzin ź ich — źviarnucca pa abaronu ŭ NATO.
«Kali my mocna paprosim, jany nam paabiacajuć. I tyja, jakija papisvajuć u internecie, z zadavalnieńniem by heta pryniali. Vy chočacie hetaha varyjantu? Ja — nie».
Inšy mahčymy varyjant tyčycca ŭvachodžańnia Biełarusi ŭ skład Rasii.
«My možam paprasić, kab jany nas abaraniali, — jadzierny parason, hipierhukavaja zbroja dy inšaje. Možam paprasić i damovicca. Ja dumaju, pa mienšaj miery, na pieršym časie, dla našaha pakaleńnia chopić, dobra tam dzieci — sami chaj raźbirajucca potym, — sarkastyčna zaŭvažyŭ kiraŭnik dziaržavy.
— Vy chočacie ŭ skład Rasii, kab jana nas abaraniła? Nie. I ja nie chaču», — cytuje kiraŭnika krainy BiełTA.
Alaksandr Łukašenka padkreśliŭ, što dla biełarusaŭ zastajecca varyjant: samim abaraniać siabie.
«I tyja, chto papisvajuć, tak i razvažajuć, tolki dumajuć, što nie jany buduć sa strelbaj chadzić ad Bresta da Smalenska, nie jany buduć na bronietechnicy, u samalotach latać, abaraniajučy našu krainu, a tyja, jakija nie mohuć nikudy pastupić i tak dalej. Vy chočacie, kab było tak? Ja — nie. Paśla mianie — na zdaroŭje», — skazaŭ Łukašenka.
