«Naša Niva» znajšła žančynu, jakaja stała hierainiaj internetu.
Natalla Prytulik spačatku nie pavieryła, što znachodzicca ŭ žyvym efiry i što jana sapraŭdy vyjhrała aŭto.
«Ciapier ža šmat papiaredžvajuć, što ludziam telefanujuć afierysty, treba być aściarožnymi. Nu i ja tak adkazała, bo była ŭpeŭnienaja, što heta afierysty, — kaža Natalla. —
Ale ž ja i na samaj spravie chaču svabodu narodu. I kab ja viedała, što heta nie machlary — usio roŭna b paŭtaryła pra svabodu. Bo mnie nie padabajecca, što iduć niespraviadlivyja sudy, što studentaŭ i školnikaŭ sudziać, sudziać žurnalistaŭ. Što ŭ nas biezzakońnie i pravavy defołt — kaniečnie, mnie heta nie padabajecca. Usie my žyvyja ludzi, i dla narmalnaha čałavieka, jaki dumaje, heta ŭsio nieprymalna.
Ja sama na sutkach nie była, blizkija taksama. Ale ja čytaju naviny i prymaju ŭsio blizka da serca. Čytała pra sud nad chłopcam-invalidam, u jakoha ŭ 21 hod razumovaje raźvićcio jak u siamihadovaha, kali jon płakaŭ i kazaŭ: «Mama, ja nie chaču!». Paśla ja tak rasstroiłasia, što prymała supakojlivyja tabletki.
Mianie vielmi zasmučvaje takoje staŭleńnie adnych ludziej da inšych. Bo i tyja ž ludzi, i hetyja! Čamu ludzi, u jakich ułada ŭ rukach, tak staviacca da svaich ža ludziej? Dla mianie heta nieprymalna!
Ale ž i viadoŭca skazaŭ, što zhodny sa mnoju! Kaža: spačatku aŭto, paśla svaboda!»
Žančyna pracuje ŭ BDU, na kafiedry kletačnaj bijałohii i bijainžynieryi raślin. Ci nie budzie ŭ jaje prablem paśla śmiełych vykazvańniaŭ?
«A što ja takoha zrabiła? — dzivicca Natalla. — Tak, skazała «Svabodu narodu». Dyk a što, narod ciapier svabodny? Nie».
Natalla kaža, što siamja joj usio jašče nie vieryć — ličać, što maci padmanuli niejkija machlary. Tym časam praz paru dzion žančyna zmoža dakazać praŭdu, atrymaŭšy kaštoŭny padarunak. «Skazali, kab ja na sieradu ničoha nie płanavała — pajedziem pa mašynu», — kaža Natalla.
