Nakład knihi — 5000 asobnikaŭ
Aŭtarami hetaha vydańnia vystupajuć «zachodnierusisty» Leŭ Kryštapovič i Andrej Hieraščanka. U minułym heta dziaržsłužboŭcy, jakija byli vymušanyja pakinuć pracu praz svaje radykalna prarasijskija pohlady.
Kryštapovič u svoj čas byŭ namieśnikam dyrektara Infarmacyjna-analityčnaha centra, Hieraščanka pracavaŭ u administracyi Kastryčnickaha rajona Viciebska. Hieraščanku ŭ svaich pramovach niehatyŭna ŭspaminali navat Łukašenka i Makiej.
Kniha vydadzienaja pry padtrymcy rasijskaha Fonda padtrymki i abarony pravoŭ suajčyńnikaŭ, što pražyvajuć za miažoj. Kryštapovič napisaŭ pra pieryjad Druhoj suśvietnaj vajny, Hieraščanka — vajny 1812 hoda. Viadoma, kniha napisana całkam z rasijskich pazicyj. Pryviadziom paru cytat z hetaha vydańnia:
- Možna skazać, što prysudžeńnie Śviatłanie Aleksijevič Nobieleŭskaj premii pa litaratury — heta svojeasablivaja forma zajzdraści šviedaŭ Rasii za Pałtavu abo, inšymi słovami, žadańnie Nobieleŭskaha kamiteta, kab biełarusy byli takimi ž zmročnymi zajzdrośnikami, jak Aleksijevič.
- Praciŭniki Rasii i «ruskaha śvietu» ŭ ciapierašni čas zajmajucca ahałciełaj falsifikacyjaj Vialikaj Ajčynnaj vajny ŭ intaresach zachodniaj biurakratyi i aliharchii.
- Biełarusizacyja ŭ jaje beneeraŭskim varyjancie stała ŭjaŭlać ź siabie palityku i ideałohiju antysavietyzmu i rusafobii, nakiravanuju na falsifikacyju biełaruskaj historyi, adryŭ jaje ad ahulnaruskaj historyi, procipastaŭleńnie brackich narodaŭ — biełarusaŭ i ruskich — i pad prykryćciom šyldy ab tak zvanym adradžeńni Biełarusi imknieńnie ažyćciavić zamienu biełaruskaj mientalnaści antysavieckaj i antyrasijskaj śviadomaściu ŭ intaresach raznastajnych zachodnich «Kajzieraŭ», ale, pierš za ŭsio, polska-šlachieckaha ekspansijanizmu.
- Absalutna zrazumieła, što BNR nijakaha dačynieńnia da biełaruskaj nacyjanalnaj samaśviadomaści i da biełaruskaj dziaržaŭnaści nie maje.
- Kiraŭnictva BNF imknułasia ŭciahnuć biełaruski narod u kanfrantacyju z braterskim ruskim narodam, vysoŭvajučy dzikija terytaryjalnyja pretenzii na Smalensk, Bransk, Nieviel, Siebiež, Navazybkaŭ, Darahabuž i inšyja ruskija ziemli až da Viaźmy. Stvarałasia ŭražańnie, što ironija historyi vykinuła na svaju scenu zdaniaŭ siaredniaviečnaj dzikaści, jakija hanarylisia svajoj razumovaj i psichałahičnaj nieŭraŭnavažanaściu, zachaplalisia svajoj złościu da ruskaha narodu, da ŭsiaho savieckaha — karaciej usim tym, što ŭ narmalnaha čałavieka vyklikała pačućcio ahidy i pahardy.
Niaŭžo vajskovaje kiraŭnictva sapraŭdy vyrašyła prapahandavać takoje ŭ siabie? U adździele ideałohii Vajskovaj akademii «Našaj Nivie» adkazali, što pra fakt razdačy knihi «Śviaščennaja vajna» ničoha nie čuli. «Dakładna ŭručali dypłomy, a voś pra knihi nie viedajem. Nie možam ni abvierhnuć, ni paćvierdzić», — adkazaŭ padpałkoŭnik Jančuk.
Sam aŭtar vydańnia Andrej Hieraščanka skazaŭ «Našaj Nivie», što heta mahła być pryvatnaja inicyjatyva adnaho z vykładčykaŭ, ale nijak nie pazicyja Akademii.
«Pieršy raz takoje čuju. Ja byŭ by tolki rady, ale nie. Mabyć, niechta ŭ pryvatnym paradku zanios i padaryŭ słuchačam kursa.
Nichto dakładna nie rekamiendavaŭ, — vy ž viedajecie, što da ruskaha śpiektru hramadstva adnosiny vielmi strymanyja, — tamu ja mocna sumniajusia, što takoje mahčyma. Hetaja kniha była vypuščanaja vyklučna dla razdačy, za hrošy jana nie pradajecca, tamu mahła trapić kamuści ŭ ruki.
Ja źviartaŭsia da ŭładaŭ, ale jany adkazali, što ja mahu ŭ pryvatnym paradku źviartacca da biblijatek. Maŭlaŭ, kali voźmuć — tady voźmuć, kali nie — to nie. Centralizavanaha ničoha niama».
