Biskup Aleh Butkievič
Na Budsłaŭskim feście načnuju imšu, jakoj papiaredničaje tradycyjnaja pracesija sa śviečkami, uznačaliŭ staršynia Kanfierencyi katalickich biskupaŭ u Biełarusi, biskup Viciebski Aleh Butkievič, piša partał Catholic.by.
Razam ź im Eŭcharystyju celebravali arcybiskup Tadevuš Kandrusievič, biskupy Kazimir Vielikasielec, Juryj Kasabucki, Alaksandr Jašeŭski SDB, Apostalski vizitatar dla biełaruskich hreka-katolikaŭ archimandryt Siarhiej Hajek i bolš za siemdziesiat śviataroŭ. U načnoj śviatoj Imšy brała ŭdział vialikaja kolkaść viernikaŭ, paraŭnalnaja z «dakavidnymi» hadami.
Fest u Budsłavie adbyŭsia na fonie pandemii kavidu, jakaja praciahvajecca
Vitajučy ŭsich udzielnikaŭ, kiraŭnik biełaruskaha katalickaha jepiskapatu adznačyŭ, što ŭ hety niespakojny i nialohki čas, azmročany pandemijaj, hramadska-palityčnym kryzisam u krainie i niadaŭnim pažaram u Nacyjanalnym sanktuaryi, vierniki prychodziać siudy, niesučy da Maci bol svaich sercaŭ, a Jana kožnaha tulić da siabie i pa-maciarynsku suciašaje, pieradaje jaho słovy Catholic.by.
Pramoŭlenaje Božaje słova Viciebski biskup pačaŭ z cytaty kłasika, jakuju z malenstva viedaje na pamiać, badaj što, kožny biełarus: «Moj rodny kut, jak ty mnie miły…»
«Pahadziciesia, što hetyja radki z paemy Jakuba Kołasa «Novaja ziamla» asablivym čynam možna adnieści da Budsłava. Bo «rodny kut» — heta miesca, dzie ciabie zaŭsiody čakajuć ź luboŭju. Heta miesca, asabliva prasiaknutaje baćkoŭskim kłopatam pra svaich dziaciej. Miesca, dzie čałaviek «dušoju spačyvaje», dzie zahojvajucca duchoŭnyja rany i dzie adnaŭlajucca siły, patrebnyja dla žyćcia i dla taho, kab vykaraskacca z nahruvaščanych prablem i ciažkaściaŭ.
Tut, u Budsłaŭskaj śviatyni, zaŭsiody čakaje nas lubiačaje Serca našaj niabiesnaj Maci — Serca, napoŭnienaje luboŭju i niaspynnaj malitvaj za kožnaha z nas. Tut my asabliva adčuvajem moc Jaje ŭsiemahutnaha Matčynaha zastupnictva», — śćvierdziŭ pastyr, dadaŭšy, što ŭ hety čas vierniki asablivym čynam praz zastupnictva Maryi molacca ab zakančeńni pandemii, ab miry dla Baćkaŭščyny i paśpiachovym vyrašeńni prablem u hramadska-palityčnym žyćci.
«Kab Biełaruś stała pa-sapraŭdnamu krainaj dla žyćcia — hodnaha žyćcia kožnaha hramadzianina»,— padkreśliŭ biskup Butkievič.
«Napeŭna, nie isnuje mahčymaści padličyć, kolki Ružancaŭ, litanij, malitvaŭ serca vysłuchoŭvaje Maci Božaja. Adnak Jana niaspynna imkniecca «pieranakiravać» našu ŭvahu na svajho Syna. Navat trymajučy Jaho, maleńkaha, na svaich rukach, Jana niby kaža nam: «Voś, Jon tut hałoŭny, Jon usim kiruje i Jamu naležyć najvyšejšaja ŭłada», — adznačyŭ ijerarch, zaŭvažyŭšy što
siońnia duchoŭnaj chvarobaj možna nazvać niedachop Božaha aŭtarytetu ŭ žyćci ludziej. Prapanavaŭšy parazvažać nad pryčynami hetaj chvaroby, biskup skazaŭ: «Adna ź ich, jak mnie zdajecca, ułaścivaja dla našaha hramadstva, kryjecca ŭ tym, što my pryzvyčailisia mieć u aŭtarytecie tych, chto pakazvaje svaju siłu, chto patrapić daminavać, pakazać, jak kažuć, «svaje zuby» ci trymać u «vožykavych rukavicach» abo «ŭ abcuhach».
Voś tady heta «aŭtarytet»!»— zaznačyŭ kiraŭnik biełaruskaha katalickaha jepiskapatu. Jon dadaŭ, što Boh, naadvarot, nikoha nie trymaje «ŭ abcuhach»: «Nikoha nie źniavolvaje, i navat kali chtości vyrazna i «pa-nachabnamu» idzie nasupierak Jaho Božaj voli, da kanca šanuje volny vybar čałavieka. <…> Na žal, hetyja jakaści nie karystajucca vialikaj papularnaściu ŭ śviecie, a praz heta, na žal, i Boh niaredka hublaje svoj aŭtarytet u čałaviečych vačach», — z horyčču kanstatavaŭ ijerarch.
«I heta vielmi niebiaśpiečna dla nas. Niebiaśpiečna pieradusim u pierśpiektyvie ŭłasnaha zbaŭleńnia. Bo vučań, jaki nie adčuvaje aŭtarytetu svajho nastaŭnika, pierastaje być vučniem i pieratvarajecca ŭ słuhu, «drennaha i niahodnaha», jaki ryzykuje patrapić u «vonkavuju ciemru», dzie budzie «płač i skryhatańnie zuboŭ» (par. Mc 25, 30).
Niebiaśpiečna heta i ŭ žyćci hramadskim.
Bo kali Boh miłaserny i łaskavy, Toj, jaki jość «darohaj, praŭdaj i žyćciom», nie budzie našym aŭtarytetam, nie buduć u aŭtarytecie i ludzi, jakija imknucca być padobnymi da Boha ŭ svajoj praŭdzivaści, ščyraści, mudraści, adkaznaści, achviarnaści. A mienavita takich ludziej my <…> chočam bačyć na adkaznych pasadach. Takim ludziam my chočam daručyć naša zdaroŭje, adukacyju, vytvorčaść, administracyju, narešcie, uładu. Tamu pytańnie Božaha aŭtarytetu sapraŭdy niby ŭvienčvaje pytańnie našaj viery: tak, jak dach uvienčvaje ŭvieś budynak, — śćvierdziŭ pastyr. — I voś jon, znak, pierad našymi vačyma: zhareły dach na budsłaŭskaj bazylicy. <…>
Bazylika, jakaja źjaŭlajecca simvałam, znakam našaj viery i jakaja z-za pažaru zastałasia biez dachu. Niachaj hetaje zdareńnie pastavić pierad nami pytańnie pra Božy aŭtarytet.
Niachaj adbudova dachu na budsłaŭskaj śviatyni stanie simvałam i znakam adbudovy i ŭmacavańnia Božaha aŭtarytetu ŭ našym asabistym i hramadskim žyćci. A sam Budsłaŭ niachaj zaŭsiody budzie dla nas tym «rodnym kutom», dzie moža adpačyć pajadnanaja z Boham kožnaja čałaviečaja duša», — vykazaŭ pažadańnie Staršynia Kanfierencyi Katalickich Biskupaŭ u Biełarusi biskup Aleh Butkievič.
