Fota Jeŭraradyjo
«Ja samy ščaślivy čałaviek va ŭsim śviecie: u mianie vielmi krutyja blizkija i rodnyja, ja imi vielmi hanarusia. Ja viedaŭ, što jany najlepšyja, ale ciapier viedaju, što jany najlepšyja ŭ śviecie. Heta i jość sapraŭdnaje čałaviečaje ščaście.
Najpierš pa pryjeździe dadomu ja pajšoŭ i nakapaŭ košyk bulby, a žonka pasmažyła. Sapraŭdny biełarus, čaho jon moža jašče žadać?» — śmiajecca Siarhiej.
9 miesiacaŭ tamu ŭ «Pres-kłub» pryjšli ź pieratrusam supracoŭniki Departamienta finansavych rasśledavańniaŭ.
«Ja nie dumaŭ uvohule pra toje, što pryjduć ci nie pryjduć. Prosta pracavaŭ, — kaža Alšeŭski. — 22 śniežnia 2020-ha ja byŭ u ofisie. Da nas pahrukali ŭ dźviery, my adčynili — i ŭsio pačałosia. Pakazali papiery, pačali pieratrus. Usio było bolš-mienš u miežach.
Paśla — Akreścina, zatym pradjavili abvinavačvańnie i pieraviali na Vaładarku. Ja, kali ščyra, nie rychtavaŭsia ŭvohule ni da čaho. Bo razumieŭ — ad mianie ŭ tych abstavinach ničoha nie zaležała. Tamu prosta rassłabiŭsia i adčuvaŭ siabie spakojna.
Paśla pieratrusu mianie pavieźli ŭ DFR, ale tam byŭ nie toje kab dopyt. Jany sprabavali prosta razmaŭlać sa mnoj — i ŭsio. Havaryli pra roznaje, ale ja bolš kazaŭ pra toje, što cikavić mianie: prablemy adukacyi, naprykład.
U mianie była damova z advakatam, ale mnie nie dali mahčymaści jaho vyklikać. Upieršyniu z advakatam ja zmoh ubačycca tolki 24 śniežnia».
Siarhiej kaža, što na Vaładarcy ŭmovy byli prymalnyja.
«Ja maralna rychtavaŭsia da horšaha. Bo ŭražańni pra turmu ŭ nas ža z kino, z televizijnych pieradač. I zdajecca, što budzie vielmi strašna.
Ale ja tam sustreŭ bolš dobrych ludziej, čym za svoj čas pracy ŭ sistemie adukacyi.
Ciažka skazać, što ja nadta pakutavaŭ — ja namahaŭsia atrymać maksimum z hetaj situacyi: čytaŭ knihi, zajmaŭsia sportam, skinuŭ 26 kiłahramaŭ. Choć pryvioŭ siabie ŭ formu. Zajmaŭsia ŭ kamiery, na špacyry. U nas usio było pa praviłach: my sami ŭsioj kamieraj vyrašali: idziom na špacyr ci nie, duš byŭ raz na tydzień. Bazavyja patreby byli ŭsie zakrytyja na sto: tut pytańniaŭ u mianie niama. Tamu dla mianie heta nie było niejkim zvyšvyprabavańniem.
Ale ź listami byli prablemy. Naprykład, siabar raskazaŭ, što dasłaŭ mnie piać listoŭ — nie pryjšło nivodnaha. Ad rodnych dachodzili bolš-mienš narmalna», — kaža Siarhiej.
U Alšeŭskaha dźvie dački ad pieršaha šlubu — 14 i 16 hadoŭ.
«Jany viedajuć, što tata mocny i spravicca ź lubymi vyprabavańniami. Dasyłali mnie listy, pisali, što hanaracca mnoju. Kažuć, było ciažka, kali treba było paraicca sa mnoju, pahutaryć — ale my z hetym spravilisia. Tamu ŭsio dobra, — kaža Siarhiej. — Ale blizkim było ciažej za ŭsio. Jany zhurtavalisia i stali jašče macniejšymi ŭ vyniku. Było ciažka, ale jany spravilisia».
Niečakana dla ŭsich Siarhieja z kalehami adpuścili: paśla taho jak preskłubaŭcy kampiensavali «škodu» i padpisali prašeńnie ab pamiłavańni. U hramadstvie dahetul idzie dyskusija, ci treba «palityčnym» pahadžacca na takija ŭmovy.
«Lepš za ŭsio heta prakamientavała Julija Słuckaja, mnie tut asabliva dadać niama čaho, — kaža Siarhiej. — Sa svajho boku ja rabiŭ usio, kab naša kamanda chutčej vyjšła. I heta ahulnaje rašeńnie, jakoje my razam pryniali. I heta toje, što my mahli zrabić, kab vyjści chutčej.
Ja hladzieŭ Julii Słuckaj u vočy, my razmaŭlali. I pryniali takoje rašeńnie. Kožny sam prymaje svajo rašeńnie i niasie adkaznaść za jaho. Mnie nie soramna, ja liču, što zrabiŭ usio toje, što musiŭ zrabić, kab zastacca saboju.
Ja vybraŭ, kab my ŭsie vyjšli jak maha chutčej. Bo mnie było soramna, što siadziać dziaŭčaty, naša moładź. Lohka abmiarkoŭvać hetaje pytańnie, kali čałavieku niama čaho hublać. A kali jość — rašeńnie prymaješ pa-inšamu. I rašeńnie kožnaha — heta asobnaja historyja».
Pieršyja chviliny Siarhieja na voli
Pa vychadzie Siarhiej adrazu supakoiŭ maci pa telefonie: «Jana chacieła jechać da mianie adrazu, płakała… Ja pytaŭsia: čaho płakać, usio ž dobra, supakojciesia! Ale ŭsie, chto telefanavaŭ mnie, usie płakali. Ja nie razumieŭ, što adbyvajecca — bo ničoha kiepskaha ž nie adbyvajecca, naadvarot, usio dobra. Tak, skončyŭsia peŭny pramiežak majho žyćcia, ale ž dobra skončyŭsia. Usio budzie dobra.
Ja sam hladžu na situacyju tak: z čałaviekam adbyvajecca toje, što jon sam vybiraje. Toje, što adbyłosia sa mnoju — heta moj los, moj šlach, ja vybraŭ jaho sam. I ja nie liču siabie ŭ čymści vinavatym, heta prosta peŭny etap majho žyćcia, praź jaki ja musiŭ prajści. A šukać vinavatych — heta nie pra mianie. Ja z hetaj historyi vynies dla siabie maksimum dabryni i karyści.
Kab ja prosta lažaŭ u kamiery, moža, ja b prosta zhubiŭ hetyja miesiacy. Ale ja pračytvaŭ dźvie-try knihi na tydzień, prapracoŭvaŭ prajekty, zajmaŭsia sportam. U mianie navat nie było času sumavać. Ja vyciahvaŭ maksimum.
Heta byŭ čas, paśla jakoha ja zrazumieŭ, što ja samy ščaślivy na śviecie. Čałavieka, ščaśliviejšaha za mianie, prosta niama. Voś takija ŭ mianie adčuvańni».
Ciapier, kaža Siarhiej, treba trochi adpačyć, supakoicca i dumać pra budučyniu.
«Pakul u mianie adny emocyi, a ja nie toj čałaviek, jaki dziejničaje na emocyjach, ja mušu mieć płan. Treba pryjści ŭ siabie i dumać nad płanam i zajmacca rodnymi dy blizkimi.
Pra emihracyju dumki taksama byli, ale rašeńnia niama. Vosiem miesiacaŭ mianie tut nie było, tamu trochi ciažka zrazumieć, što adbyvajecca. Ale voś «kamandziroŭka» skončyłasia, budu hladzieć. Abdumvaju roznyja varyjanty, viadoma, tym bolš, što XXI stahodździe, fizičnaja prysutnaść čałavieka ŭ tym ci inšym miescy ŭžo nie nastolki važnaja.
Hałoŭnaje pytańnie — čym zajmacca dalej. Idej chapaje. U SIZA ja raspracoŭvaŭ šmat adukacyjnych prajektaŭ, čytaŭ šmat litaratury, u tym liku i piedahahičnaj. Navat vyrašaŭ tam testy centralizavanaha testavańnia minułych hadoŭ, kab nie zabycca, jak heta cikava. Tamu dumki pra adukacyju pakul».
