Svajaki i siabry Ludmiły viedali pra jaje maru i sprabavali chacia b častkova jaje ažyćciavić, paviedamlaje miascovaje vydańnie «Śvietły šlach».
— Ciaham apošnich hadoŭ mnie časta daryli miakkija cacki-janotaŭ, kielichi z vyjavaj hetaj žyvioły, asadki i navat pavietranyja šaryki ź janotami, — raspaviadaje Ludmiła.
Ale ničoha nie dapamahło. Ludmiła chacieła žyvoha janocika. Sioleta muž vykanaŭ jaje maru. Jon padaryŭ žoncy na dzień naradžeńnia janota-pałaskuna. Hadavancu byŭ usiaho adzin miesiac. Jaho tolki adniali ad mamy-janocichi. Mały jašče nie ŭmieŭ sam jeści, tamu Ludmile pryjšłosia karmić jaho z butelečki, jak niemaŭla.
— Pieršyja try tydni ja nie mahła prystasavacca da novaha rytmu. Jon uvieś čas patrabavaŭ da siabie ŭvahi. Byli momanty, što ja klikała ŭ hości siabroŭku, kab taja ź im pahulała, a ŭ mianie źjaviŭsia čas dla chatnich spraŭ, — uspaminaje Ludmiła.
Ale pastupova ŭsio ŭstała na svaje miescy. Bublik (tak vyrašyli nazvać janota) staŭ bolš samastojnym, navučyŭsia jeści, palubiŭ niekatoryja miakkija cacki i pačaŭ ź imi hulać.
— Nazirać za im — sapraŭdnaje zadavalnieńnie. Asabliva kali jon jeść. Pierš, čym uziać što-niebudź u rot, jon abmakvaje ježu ŭ vadu. Pakul nie abmaknie, nie źjeść. Heta vyhladaje vielmi paciešna, — uśmichajecca Ludmiła.
Janot-pałaskun atrymaŭ svaju nazvu nievypadkova. Sprava ŭ tym, što źviarok lubić pałaskać u vadzie nie tolki ježu, ale absalutna ŭsio, što traplajecca jamu na šlachu. Bublik — vydatny pamočnik u čystcy bulby. Pakul Ludmiła čyścić bulbu ad łupin, źviarok pałošča jaje ŭ vadzie. Ale kali vyrašyć, što bulba ŭžo čystaja, to moža pierajści na pałaskańnie bulbianych ačystkaŭ.
U domie Ludmiły i Valeryja Dubickich akramia Bublika žyvuć jašče try katy. Ź pieršych dzion źjaŭleńnia ŭ novaj siamji janot adrazu daŭ zrazumieć, chto tut hałoŭny. Z adnym z katoŭ jon pasiabravaŭ i staŭ hulać ź im, a voś dvuch inšych pa hety dzień trymaje ŭ strachu.
Bubliku adviali asobny pakoj, ale jon pretenduje być haspadarom usiaho doma: usiudy dalezie, adkryje, raźviaža i abaviazkova što-niebudź skradzie. Janot poŭny enierhii i cikaŭnaści, tamu za im davodzicca pastajanna sačyć. U adroźnieńnie ad sabak abo katoŭ, jakija mohuć spać bolšuju častku sutak, Bublik hatovy nie spać naohuł. Hałoŭnaje, kab było z kim pahulać.
— Janot — heta nie taja žyvioła, jakuju možna začynić u pakoi i pakinuć na ceły dzień. Jon patrabuje vielmi šmat uvahi, jamu pastajanna patrebnaja kampanija. Kali ja kudy-niebudź źjazdžaju, jon siadzić na padakońniku i z sumam pravodzić mianie pozirkam, a kali viartajusia — z radaściu sustrakaje, — dzielicca pryjemnym Ludmiła.
— A kali paśla nočy zachodžu ŭ jaho pakoj, jon kidajecca na šyju i pačynaje całavać. Voś takuju porcyju piaščoty jon doryć mnie kožnuju ranicu.
Ludmiła adznačaje, što navat abyjakavych da chatnich žyvioł ludziej Bublik skaryŭ. Bačačy na vulicy niezvyčajnuju žyviołu na pavadku, mnohija minaki prosiać pačuchać źviarka abo pahulać ź im. Ludmiła adznačaje, što vitaje ŭsich siabroŭ Bublika, bo hetaj žyviole zašmat uvahi nie byvaje
— Kali kamuści vielmi cikava, chtości choča pahulać z našym hadavancam, my nie suprać. Ludzi mohuć pryjści da nas i pravieści ź im čas. Bubliku heta tolki na karyść. A kali chtości zachoča prynieści haściniec, to naš mały budzie rady zialonamu vinahradu i sałodkamu piačeńniu, — kaža Ludmiła.
