«My ź im byli jak pałavinki cełaha. My za tyja try hady, što razam, nikoli nie svarylisia. Ja nie viedaju, jak ciapier budu bieź jaho. U mianie akramia jaho bolš nikoha i nie było. Jon byŭ usim dla mianie. Bieź jaho ja nie chaču žyć»,— skroź ślozy Ludmiła raskazvaje, jakim śvietłym i ščyrym čałaviekam byŭ Dźmitryj. Jak zaŭsiody ŭsim dapamahaŭ, jak kachaŭ jaje.
A jašče pra toje, u jakim pryhniečanym stanie jon byŭ paśla apielacyjnaha suda, jaki pakinuŭ u sile prysud — 2 hady «chimii» za adzin kamientaryj. Rodnyja Dźmitryja jak mahli sprabavali jamu dapamahčy, ale…
Na sudzie Dźmitryj byŭ z paškodžanym kalenam, jamu było ciažka navat pierasoŭvacca. Advakat sprabavaŭ źviarnuć uvahu na toje, što Dudojć nie zmoža pracavać jašče jak minimum niekalki miesiacaŭ, ale sudździa vynies taki pryhavor, jaki prasiŭ prakuror. 29-ha Dźmitryj pajechaŭ u Mahiloŭ adbyvać svoj termin. I biez taho pryhniečany stan mužčyny ŭskładniŭsia ŭmovami na «chimii».
«Jon byŭ taki ranimy, dalikatny. Kazaŭ, što nie vytrymaje tam, — Ludmiła kaža, što jašče siońnia razmaŭlała z mužam. I jon prasiŭ u jaje prabačeńnia za ŭsio. — Za što, za što jaho zabrali ŭ mianie? Za kamientaryj? Jak tak možna?»
