Ludmiła Ramanovič.
«Ja, hramadzianka Respubliki Biełaruś — palašučka. Naradziłasia za 5 km ad ukrainskaj miažy, žyvu za 15 km ad ukrainskaj miažy. Usio žyćcio havaru na dyjalekcie ŭkrainskaj movy. Z zadavalnieńniem karystajusia biełaruskaj.
Ja baču tuju niabiaśpieku, u jakuju nas uciahnuŭ Pucin sa svaim vojskam. My nie možam prymać u hetym udzieł. Kraina Biełaruś — nie niečy dačny učastak: kaho chaču, taho i zaprašaju na šašłyki. Ja patrabuju prybrać čužuju armiju ź Biełarusi!
Ukraincy nam nie čužyja. A takim, jak ja i spadar Łukašenka, varta padumać, kolki ŭ nas ukrainskaj kryvi. Mnie soramna za toje, što z našaj ziamli laciać rakiety ŭ bok mirnych ludziej va Ukrainie.
Mnie strašna, što biełaruskija syny mohuć być pasłanyja ŭ miasarubku. Palašuk nie pavinien zabivać palešuka z druhoha boku miažy. Palešuki z ukrainskaha boku nie pavinny ličyć biełaruskich palešukoŭ zabojcami. Nam niama čaho dzialić z ukraincami.
U nas u kožnaha jość svoj kavałak ziamli. My hanarylisia dobrasusiedskimi adnosinami. Spadar Łukašenka pra toje nie stamlaŭsia havaryć. Chaču, kab spadar Łukašenka uspomniŭ, jak jon abiacaŭ ukraincam, što nikoli z boku Biełarusi da ich nichto nie pryjdzie sa zbrojaj. My nie bandyty. Našy dzieci nie akupanty.
Ja chaču, kab majo patrabavańnie i pohlady byli pačutyja i ŭ administracyi, i ŭ Biełarusi, i va Ukrainie. Ja suprać luboj vajny naohuł. A vajna z Ukrainaj prosta nie dapuščalnaja. Ja ź imi adnoj kryvi. Adnoj kultury i adnoj movy».
