Adzin z pastoŭ vykłaŭ šoŭmien Andrej Bond.
«Ja zastajusia ŭ Biełarusi. Heta majo dobra abdumanaje rašeńnie. Tut naradziŭsia, žyŭ, žyvu i budu žyć. Tolki ŭzajemnaja dapamoha i padtrymka vyratuje nas. My niasiom kulturu, spadčynu, kaštoŭnaści. Tut naša ŭsio.
Pavinny ž my (a chto jašče, kali nie my?) pisać muzyku, budavać damy, być vadzicielami, aficyjantami, buchhałtarami, kurjerami, nastaŭnikami i aporaj.
Być padtrymkaj dla tych, chto maje ŭ hetym patrebu značna bolš, čym ty. Starych, dziaciej, žyvieł i luboha, kamu moža ciapier spatrebicca dapamoha.
Chto jašče, kali nie my? Kali jašče, kali nie ciapier? Mnie strašna, jak i ŭsim. Ja nie viedaju, što budzie zaŭtra, jak i ŭsie. U mianie jość rodnyja i blizkija, jak i va ŭsich. Mnie jość što hublać, jak i ŭsim. Heta moj dom, i ja zastajusia ŭ Biełarusi. Ja hetak vyrašyŭ».
U Instahramie ź dziasiatak takich publikacyj pad chešteham #iazastajusia.
«Chacieła b ja skazać, što heta było samaje lohkaje rašeńnie ŭ maim žyćci, ale heta nie tak — ja niekalki razoŭ adkładvała hety «patryjatyčny kaminh-aŭt», słuchajučy, jak šum viertalota ź pieryjadyčnaj nastojlivaściu parušaje načnuju cišyniu nad horadam. Strašna. Bo niezrazumieła. I ŭsio ž ja prymaju hetaje rašeńnie, zychodziačy ź lubovi, a nie z-za strachu — heta moj dom, tut žyvie maja siamja, maje siabry (tyja, chto zastaŭsia), a razam ź imi — majo serca. Dy i śviet ja chaču pahladzieć u padarožžy, a nie va ŭciokach», — napisała minčanka Darja.
«Ščyra kažučy, u apošnija dva dni ja šmat dumała — jechać u Minsk ci zastavacca ŭ Jeŭropie, pakul jość takaja mahčymaść. Jak bačycie, ja doma — dla mianie heta adzinaje słušnaje rašeńnie na hety momant. Ja nie zmahu čytać naviny pra toje, što moža adbyvacca ŭ Biełarusi, i telefanavać rodnym sa słovami «nu jak vy tam».
Ja zastajusia ŭ svajoj krainie, kab stać aporaj dla ludziej, jakija tut zastajucca. Dla siamji i blizkich siabroŭ, dla tych, chto vychodziŭ i praciahvaje vychodzić, i dla tych, chto tolki ŭśviadomiŭ, što moh zrabić kryšačku bolš».
