Mikita patłumačyŭ pieradumovy adjezdu, kali ejfaryja 2020 hoda źmianiłasia realnaściu.
«Prajhraŭ butelku kańjaku, bo staviŭ, što da novaha, 2021 hoda my pieramožam. Bolšaść maich siabroŭ pakul što ŭ Biełarusi. Tak pačaŭsia, a potym i prajšoŭ 2021 hod.
Niejak navat prystasavalisia. Čałaviek adaptyŭniejšy za luboha inšaha źviera. I raptam 24-ha lutaha (pačatak napadu Rasii na Ukrainu). Niby niejki vybuch, kali ad udaru ŭsio raźlatajecca. I hetak ža stali raźlatacca ŭsie chto moža.
My sami sabralisia za sutki. Na pustoj viačerniaj miažy staić na śviatłafory mašyna. Padjazdžaju zzadu, stanaŭlusia ŭ čarhu. Praz chvilin 10 śviatło ŭsio jašče čyrvonaje, nijakaha ruchu, tamu vyrašaju spytać u kiroŭcy, što dy jak. Padychodžu da mašyny, kiroŭca apuskaje škło, i akazvajecca, što heta moj niaździejśnieny zakazčyk: damaŭlalisia, što pračytaju lekcyju jaho supracoŭnicam da 8 sakavika. «Mabyć, ciapier nie pračytaju», — sumna śmiajemsia my. Zapalvajecca zialonaje śviatło, my prajazdžajem na pamiežny kantrol», — raskazaŭ Mikita.
Ci vierniecca jon?
«Amal u kožnaha, chto źjechaŭ, zastalisia mety i mary ŭ Biełarusi. U kožnaha, chto zastaŭsia, byli i zastajucca mety i mary ŭ Biełarusi. Mnie, naprykład, jašče rabić muziej dekaratyŭna-prykładnoha mastactva ŭ Minsku. Kali heta adbudziecca? Ja nie viedaju. Ale vielmi hetaha chaču», — kaža Mikita Monič.
Čytajcie taksama:
Mikita Monič idzie ŭ naziralniki — hutarka z kultavym ekskursavodam, zvolnienym z Mastackaha muzieja za vierš
