Alaksiej vyras u vioscy Raviacičy, što ŭ Bresckaj vobłaści. Jak i ŭsie, maryŭ kali-niebudź vyrvacca ź ciesnaty sielskaj rečaisnaści ŭ vialiki horad. Załatym biletam u novaje žyćcio stała pastupleńnie ŭ staličny piedahahičny ŭniviersitet.
— Ja vyvučaŭ bijałohiju i hieahrafiju na fakultecie pryrodaznaŭstva, paralelna zajmaŭsia tajskim boksam. Davoli paśpiachova — navat staŭ kandydatam u majstry sportu. Ale na čaćviortym kursie ja vyrašyŭ kinuć vučobu. Zrazumieŭ, što budučynia ŭ nastaŭnika niezajzdrosnaja, a ja nie miascovy, za plačyma ničoha niama, baćki nie biznesmieny… treba samomu krucicca, kab była stabilnaść, — uspaminaje małady čałaviek.
Biełarus uładkavaŭsia achoŭnikam u kazino, paralelna pracavaŭ instruktaram siorfinh-trenažora ŭ akvaparku «Lebiadziny».
— Da mianie prychodzili treniravacca viadomyja ludzi, uładalniki viadomaj minskaj ustanovy «Šcirlic» Uład Bryštel i Siarhiej Mielničenka. U niejki momant jany prapanavali mnie pasprabavać siabie ŭ jakaści pamočnika barmena. Ja razumieŭ, što śfiera dla mianie novaja, šmat čaho treba daviedacca. I ŭsio-taki pahadziŭsia.
Nastupnyja šeść miesiacaŭ Alaksiej, što nazyvajecca, vučyŭsia dobramu servisu: pryhoža naciraŭ kufli, kab nie zastavałasia adbitkaŭ palcaŭ na škle, sačyŭ, kab popielnicy zaŭsiody byli čystymi, a na bary zaŭsiody znachodziŭsia lod.
— Samaje hałoŭnaje, što ja zrazumieŭ u «Šcirlicy» — u ciabie nie budzie druhoha šanca, kab zrabić na hościa pieršaje ŭražańnie. Tamu treba adrazu davać jamu ŭsio samaje lepšaje. Hetuju ideju ja pranios praz usiu svaju prafiesijnuju karjeru — až da ŭłasnaha bara.
Viadoma, hatavać kaktejli Alaksiej taksama pačaŭ — i kłasičnyja, i aŭtarskija. Kaža, pieršy hod sam ich navat nie kaštavaŭ. Usio tamu, što vioŭ vyklučna zdarovy ład žyćcia — zajmaŭsia sportam, nie piŭ, nie paliŭ. Tak što znajomaje mnohim spałučeńnie romu z kołaj dla jaho było čymści zahadkavym.
— Pieršy čas u mianie mała što atrymlivałasia. Maje kalehi navat pytalisia: «Loša, ty naohuł chočaš tut pracavać? Čamu tak pavolna ŭsio schoplivaješ?» Mnie zdajecca, mianie chacieli zvolnić tysiaču razoŭ. Pry hetym hrošaj praktyčna nie było: ja atrymlivaŭ niešta kala 300 rubloŭ, plus nievialikija čajavyja. Na toj momant u mianie ŭžo była siamja — žonka, dzicia.
Tady minčanin uładkavaŭsia na paŭstaŭki ŭ restaran, dzie navučyŭsia jašče i kavu varyć, dy tak, što moh adzin absłužyć 70 čałaviek.
— U mianie kasavaja stužka prosta lažała na ziamli, ja nie paśpiavaŭ jaje adryvać.
Dalej byŭ dośvied u inšych topavych ustanovach Minska — u Grand Cafe, «Tišie myši», Brioche Bistro.
— Adnojčy ja zrazumieŭ, što stamiŭsia ad niećviarozych ludziej, tusovak, hučnaj muzyki… i pajšoŭ nazad u tajski boks — davaŭ piersanalnyja treniroŭki. Praŭda, chutka zasumavaŭ i znoŭ ustaŭ za barnuju stojku. Ale ŭ toj ustanovie ŭ maich kaleh było pryniata kraści z kasy. Mnie heta žudasna nie spadabałasia, i ja zvolniŭsia. Na nastupny dzień u trenažornaj zale razhavaryŭsia z administrataram: «Voś by adkryć svoj maleńki bar, dzie ja budu sam rabić napoi». Hetuju hutarku pačuŭ moj znajomy, jaki spytaŭ: «A ty dakładna zmožaš zapuścić usio ŭ adzinočku?» Ja adkazaŭ śćviardžalna. Jon adpraviŭsia ŭ raspranalniu i viarnuŭsia z klučom. Akazałasia — ad maleńkaha pamiaškańnia na praśpiekcie Niezaležnaści. Raniej tam była inšaja ŭstanova, ale jana nie streliła.
U Alaksieja ŭ zanačcy było niešta kala $7000 — davoli ścipłaja suma dla taho, kab adkryć ułasny bar. Tamu na niečym daviałosia ekanomić. Naprykład, na ramoncie — jaho małady čałaviek praktyčna całkam rabiŭ svaimi rukami, až da barnaj stojki. Atrymałasia nievialikaja zała ŭsiaho na siem pasadačnych miescaŭ.
— Vyrašyŭ pryciahvać haściej za košt napojaŭ, a nie interjera. Usie kaktejli na asnovie viski, pry hetym inšyja inhredyjenty ja časta hatuju sam — niešta doma, niešta prama va ŭstanovie. Fijałkavy likior, jaki ŭ nas redka dzie sustrenieš, roznyja fruktovyja piure … Akramia taho, ja mocna zahaniajusia nad padačaj — naprykład, u nas jość ikra z ałkaholu, žele. Adzin kaktejl my padajom z aramatyzavanym pavietranym šarykam, jaki treba łopnuć, pierš čym pačać dehustacyju.
U SMENA kožnyja try miesiacy całkam mianiajecca mieniu. Papiaredniaje było natchnionaje znakami zadyjaku, ciapierašniaje — viadomymi karcinami. U bary možna pakaštavać «Čorny kvadrat» Maleviča, «Słaniečniki» Van Hoha i navat «Dziaŭčynu z žamčužnaj zavušnicaj» Viermiejera.
— Kab ludzi lepš razumieli kancepcyju, pa subotach my ładzim mastactvaznaŭčyja viečaryny, na jakich raskazvajem pra mastakoŭ i ich pałotny.
Pa słovach uładalnika, jaho bar idealna padychodzić dla pačatku ci kanca viečara, kali čałavieku jašče (ci ŭžo) nie patrebnyja šumnyja viečarynki, a chočacca prosta vypić čahości smačnaha, pasłuchać džaz, pahavaryć.
— Choć miesca i prachadnoje, amal usie naviedvalniki — heta maje staryja klijenty, jakija razam sa mnoj vandrujuć ad adnaho bara da inšaha. Ja ŭžo vydatna viedaju ich husty i adhadvaju biez słoŭ. Napeŭna, tamu jany ŭsio jašče sa mnoj.
Pakul Alaksiej pracuje ŭ SMENA adzin. Kaža, jaho heta całkam zadavalniaje.
— Dla mianie heta vopyt. Jak byccam ja adkryŭ bar u pieršuju čarhu dla siabie, a potym užo dla inšych.
Ustanova adkrytaja kožny dzień z 18:00 da 23:00. Znachodzicca pa adrasie praśpiekt Niezaležnaści, 18.
