Narvieliški. Za lesam — reštki ahramnistych muroŭ staradaŭniaha manastyra. Ciapier jašče staić vializnaja zvanica, ale na miescy samoha manastyra staić užo tolki… kryž. Nižej ža zbudavany novy vialiki na dva etažy dom. Tut vučać ciapier maładych dziaŭčatak roznych haspadarskich rabot.
Jadvihin Š. «Listy z darohi»
«NN». №26. 1910
***
«Łukašenka pamior»
Ach, jakuju cudoŭnuju noč my praviali z adnym biełaruskim aktoram u adnym mienskim stryptyz‑bary! Dzie mienskija pryhažuni ź ciełami, niby vyraščanymi ŭ inkubatary, kolki hadzinaŭ spakušali nas svaimi niascipłymi tancami. Dzie my nie škadavali hrašovaj masy, ščodra napaŭniajučy staniki j majtki ŭsich hetych Klea j Mery rodnymi kupiurami, tłumačačy, što my — biełaruskija patryjoty. Dzie ništo, akramia debilnych vykrykaŭ bandziuhanaŭ za susiednim stolikam, nie vydavała siońniašniuju RB.
Ale za voknami pačynaŭsia novy šery dzień, u zale zapalili śviatło. My z pryjacielem vyjšli na šery pustynny praśpiekt.
Dźvie staryja ałkahalički aściarožna pierasoŭvalisia ŭ naš bok.
Taja, što maładziejšaja, nabliziłasia da nas i skazała adnu tolki frazu. Z dvuch słovaŭ. Skazała tak, niby žadała padzialicca hłybokaj asabistaj radaściu ź pieršymi sustrečnymi. Skazała tak, što niedapitaja butelka imhnienna pierajšła ŭ jaje brudnyja ruki.
«Łukašenka pamior».
Tolki paśla da nas dajšło, što nas padmanuli. Što chitraja bamžycha dakładna različyła, čym možna «ŭziać» dvuch biełaruskamoŭnych pachmielnikaŭ.
Źmicier Bartosik
«NN». №24. 2000
