U prakat vychodzić «Ananim» Rołanda Emierycha, u jakim režysior «Dnia niezaležnaści», «Paślazaŭtra» i «2012» raskazvaje, chto nasamreč pisaŭ za Šekśpira pjesy.
«Što, kali ja skažu vam, što Šekśpir nie napisaŭ nivodnaha słova?» — pytajecca ŭ hledačoŭ, jakija pryjšli ŭ teatr našych dzion, sivavałosy kanśpirołah z zamaškami pravincyjnaha štukara (Derek Džejkabi). Dalej hledačam paviedamlajuć, što Uił Šekśpir (Rejf Społ) byŭ niepiśmiennym aktoram, a ŭsie jaho pjesy, saniety i vieršy napisaŭ Edvard de Vier, jon ža
Pryčym pjesy hraf pisaŭ nie prosta tak, a z namieram paŭpłyvać na śviadomaść masaŭ i ŭ vyniku refarmavaćhramadska-palityčny ład Anhlii.
Da taho ž u minułym u hrafa była luboŭnaja suviaź z karalevaj Jelizavietaj (Vanesa Redhrejv), a zmahacca na palityčnym poli davodzicca z upłyvovymi baćkam i synam Siesiłami — Uiljamam (Devid Ćjulis) i Robiertam (Edvard Choh).
Pafas, ź jakim apaviadalnik u prałohu zadajecca pytańniem pra isnavańnie dramaturha i paeta Šekśpira, miakka kažučy, pierabolšany. Šmatlikija i ŭ roznaj stupieni pierakanaŭčyja (abo niepierakanaŭčyja) viersii taho, chto nasamreč napisaŭ «Hamleta», «Karala Lira» i «Ramea i Džuljetu», hučać ź siaredziny XIX stahodździa.
Dla ekranizacyi niamiecki pastanoŭščyk halivudskichfilmaŭ-katastrof vybraŭ adnu z čatyroch samych papularnych, tak zvanuju «oksfardskuju».
Oksfardskaja teoryja ŭvachodzić u vielmi doŭhi šerah viersij, u jakich fihurujuć inšyja imiony, u tym liku navat imia karalevy Jelizaviety. I navat žonki Šekśpira: jość mierkavańnie, što heta jana pisała ŭsie jaho pjesy. Padazrajuć i tajemnaje anhielskaje tavarystva jezuitaŭ, i Krystafiera Marła, i hrafa Redłanda.
Pavodle inšych viersijaŭ, imiem Šekśpira padpisvalisia navukoviec i fiłosaf Frensis Bekan, a taksama inšy paetyčna adorany arystakrat — Uiljam Stenli,
Zrešty, nie fakt, što navat prychilniki oksfardskaj teoryi buduć u zachapleńni ad filma. Spakušany scenarystam Džonam Orłafam, Emierych puskajecca va ŭsie ciažkija, heta značyć litaralna va ŭsie. Uziać, naprykład, karalevu Jelizavietu I: niachaj jana viadomaja jak
Tamu budzie luboŭnaja suviaź (i nie adna), a ŭ ideale — ź incestualnym scenarom: heta ž, chalera, «załaty viek» Anhlii! Jak kaža adzin z hierojaŭ filma ŭ finale, «ad hetych Ciudaraŭ usiaho možna čakać».
Možna navat padumać, što scenar Orłafu zamovili
šekśpiraznaŭcy-tradycyjanalisty , kab kančatkova dyskredytavać kanśpirałahičnyja teoryi aŭtarstva viadomych kožnamu trahiedyj i kamiedyj.
Antyšekśpiraŭskija teoryi pačali źjaŭlacca ź siaredziny XIX stahodździa, z časoŭ ramantykaŭ, jakija vieryli ŭ poŭnuju tojesnaść pamiž asobaj i bijahrafijaj mastaka.
Asnoŭny instrumient, jakim Emierych pracuje ŭ «Ananimie», — hratesk: tut usio zanadta.
Edvard de Vier biezdakorna arystakratyčny, bliskuča vałodaje piarom i špahaj i dbaje pra los rodnaj krainy. Jaho apanienty Siesiły — zmročnyja padonki. Aktor Šekśpir — idyjot i cham.
Adzin z samych hrateskavych kamiedyjnych aktoraŭ Brytanii hraje pasiarod suśvietnaha idyjatyzmu trahiedyju aŭtara, asudžanaha na parazu i zabyćcio.
Heta plon amierykanskaj kiniematahrafičnaj fantazii, tak što było b śmiešna i niedarečna prydziracca da pamyłak abo šukać tut iścinu. Heta sapraŭdny Halivud, pryčym nie ŭ samym horšym jaho vyhladzie. Nasamreč pierad nami zajmalny detektyŭ, niešta padobnaje da «Kodu da Vinčy» Dena Braŭna. Hety film možna było b nazvać «Kod hrafa Oksfarda».
