«Bieły Tyhr» —
Tankist Ivan urešcie źvioŭ z hłuzdu majora kontrraźviedki Fiadotava.
Mahčyma, bieły tyhr byŭ stalovym piarevaratniem-Hitleram?
Padčas zdymak vykarystoŭvalisia sapraŭdnyja, a nie kampjutarnyja tanki.
Apošnija miesiacy Druhoj suśvietnaj, Čyrvonaja armija ciśnie supiernika, jakomu zastajecca spadziavacca tolki na cud. Jon pieryjadyčna i zdarajecca na roznych učastkach frontu — u vyhladzie źjaŭleńnia «Biełaha Tyhra», ciuninhavanaha nieprabiŭnoha tanka biez apaznavalnych znakaŭ.
Tank i sapraŭdy bieły, nie baicca brudu i bałotaŭ, u jakich nie topicca, uźnikaje niemaviedama adkul u samy niečakany momant, rasstrelvaje tuzin savieckich broniemašyn, paśla čaho rastvarajecca znoŭ. Pryčym sami fašysty nie razumiejuć, adkul jon uziaŭsia i da jakoj čaści prypisany.
Trapiŭšy ŭ pałon, pryrodu źjavy na dopytach jany farmulujuć tak: «Hety djabał vam nie pa zubach, tamu što jon jość tryumfam niamieckaha duchu».
Mistyčny klin možna vybić tolki inšym mistyčnym klinam — takim akazvajecca hienijalny tankavy miechanik Ivan Najdzionaŭ (Alaksiej Viartkoŭ), jaki vyžyŭ paśla
U asnovu filma pakładzienaja apovieść Illi Bajašova —tvor karacieńki, jarki, naturalistyčny, zvykłym padańniam pra patryjatyzm nie suhučny, šmat u čym sprečny, ale rekamiendavany da čytańnia, pryčym nie tolki ŭ suviazi z premjeraj.
U idealeToje, što «Bieły tyhr» pastaŭleny mienavita Karenam Šachnazaravym, vidać ź pieršych ža scenaŭ. Abžyvajučy lubuju jarkuju litaraturnuju asnovu (Bajašova abo čechaŭskuju «Pałatu № 6»), režysior nivieluje ŭłaścivyja pieršakrynicy šurpataści.mastakom-pastanoŭščykam ekranizacyi moh by być Hieranim Bosch, a režysioram — nu, skažam, Siarhiej Łaźnica.
I paralelna pieratvaraje materyjał u čysta svaju historyju, ukamplektavanuju znajomymi pa raniejšych karcinach skraznymi lejtmatyvami, jak zvyčajna, sumiaščajučy pry hetym cikavaść da navatarskich ekśpierymientaŭ z tvorčaj aściarohaj.
Kali b knihu litaralna pieranieśli na ekran napiaredadni hadaviny Pieramohi — heta byŭ by skandał i šok,da jakich aŭtar «Kurjera» i «Horada Ziero» ŭ svoj poźni pieryjad nie adčuvaje smaku. Tamu klučavyja piersanažy, adzin ź jakich pry niesumniennym asabistym hieraiźmie — maradzior i hvałtaŭnik, a druhi — ałkaholik, akazvajucca ŭ filmie słaŭnymi chłopcami z daravalnymi maleńkimi słabaściami. U svaju čarhu, Ivan, pa knizie —
Vykanaŭcy hałoŭnych rolaŭ (Ivana i «Biełaha Tyhra») u cełym paśpiachova dajuć rady svaim infiernalnym abaviazkam.
Nakolki nie zusim žyvym vyhladaje hieroj Viartkova, nastolki ž lohka vykazać zdahadku, što ŭ tanku, jaki
Ale režysior nie źbirajecca pieścić hledača zališniaj zachaplalnaściu i žanravaj čyścinioj,U rukach niepretencyjoznaha halivudskaha ramieśnika z takoj faktury moh by atrymacca kampazicyjna vyrazny tryler pra toje, jak pa roznyja baki frontu słužyli adzin suprać adnaho dva mistyčnyja tavaryšy.
Nie dadajuć dynamiki i vializnyja liryčnyja adstupleńni. Na druhoj tracinie film nadoŭha zamiraje dziela15-chvilinnaha , nijak ź siužetam nie źviazanaha epizodu padpisańnia akta ab kapitulacyi Hiermanii.
Što da mistyki, to aŭtary trymajucca sprečnaj dumki, što jana pavinnaja być adnačasova i šmatznačnaj, i pa mahčymaści niezrazumiełaj. Paśla niečakanaha i jakby abarvanaha ź miasam finału (całkam tradycyjna dla režysiora) hledaču dajecca biaskoncaje pole dla rozdumaŭ u vyhladzie viersij. Pavodle adnoj ź ich,
zdolny da chutkasnaj rehienieracyi Vania, jaki nie cikavicca zvyčajnaj ježaj, moža akazacca stanoŭčym, našym vampiram. A Bieły Tyhr — stalovympiarevaratniem-Hitleram (u finale fiurer vystupaje z prahramnaj paśmiarotnaj pramovaj), čamu nie.