Pračytaŭ cikavaje paviedamleńnie pra pasiedžańnie Saŭminu pa «pierahladzie» śpisaŭ «sacyjalna značnych vydańniaŭ». Padumaŭ: pakolki histaryčnaja narada mieła miesca ŭ dzień durniaŭ, to ci nia stali my ŭsie zakładnikami hetaha śviata?
Hienijalny piśmieńnik uvachodzić u kaviarniu.
Siabar: Narešcie pryjšoŭ. Čuŭ navinu: stvaralniki Šreka chočuć ekranizavać tvaju «Tajnu kvadratnaha tualeta»?
Piśmieńnik: Nie padkoleš. Viedaju, što za dzień. Zatoje ja siońnia sapraŭdy prykałoŭsia.
Siabar: Zaraz raskažaš. Tolki daj ja zamoŭlu kańjak.
Piśmieńnik: Značycca, pasiedžańnie ŭ nas siońnia było pa litaratury. Ja dumaju: što b takoha adkałoć prykolnaha. Ministar pačynaje pasiedžańnie: davajcie vydavać tolki sacyjalna značnuju litaraturu. A ja kažu pa prykole: a davajcie stvorym kamisiju, jakaja budzie vyrašać, što vydavać, a što — nie. Nielha ž, kab vydavałasia antydziaržaŭnaja litaratura.
Siabar: A jon?
Piśmieńnik: Pavioŭsia jak łoch. Davajcie, kaža, davajcie, vy budziecie jaje kiraŭnikom, i addaje adpaviedny zahad niejkaj šaściorcy. Ja prosta ledź utrymaŭsia, kab nie zaržać.
Litaraturny krytyk: Kamedyja! Nu ty prosta Chazanaŭ.
Piśmieńnik: Pačakaj, heta nia ŭsio. Zaraz uvohule zdochnieš ad śmiechu. Ja pa prykole kažu: treba prypynić vydańnie Arsieńnievaj i Hienijuš.
Litaraturny krytyk: A jon?
Piśmieńnik: A jon chitaje hałavoj: zhodny byccam.
Siabar: Cha‑cha‑cha. Heta prosta cyrk. «Mahutny Boža» — heta ž klasyka!
Piśmieńnik: Nie kažy. Ja ciapier škaduju, što nie prapanavaŭ jamu zabaranić kazku pra Biełaśniežku i siem hnomaŭ. Chiba siamiejstva hnomaŭ nie nahadvaje Kaalicyju demakratyčnych sił?
Siabra: Cha‑cha‑cha.
Piśmieńnik: Dobra, chare ržać. Samaje prykolnaje jašče budzie. Ja kažu: davajcie vypuścim nakładam tysiač hetak na trysta «Rasstrelnuju kamandu» ŭ komiksach dla škoł. A jon kaža: «Zhodny», — i adrazu daje zahad Radźkovu.
Siabar: Nia moža być?
Piśmieńnik: Padkałoŭ ja ciabie. Cha‑cha‑cha! Viedaješ sam, jaki siońnia dzień.
2
Uradavy čynoŭnik viartajecca dachaty:
Žonka: Słuchaj, što tolki što pa cieleku Baćka zajaviŭ: pryznačaju hiera Štanhe staršyniom Sajuzu piśmieńnikaŭ.
Čynoŭnik:Ty što?
Žonka: Siońnia ž 1 krasavika! Pažartavała ja.
Čynoŭnik: Blin. Padkałoła. Nu, ja taksama, darečy, siońnia paściabaŭsia ad dušy.
Žonka: Nu‑nu?
Čynoŭnik: Značyć, pasiedžańnie ŭ nas tam było pa litaratury. Vyrašyli ekanomić na knižkach. Nu, dumaju, daj našaha hałoŭnaha klasyka padkalu. A što, kažu, šanoŭny klasyk, ci nie vydavać nam vyklučna sacyjalna značnuju litaraturu? Jon padskočyŭ, byccam za im z Haahi pryjšli. Tak, kaža, i jašče treba, kab była stvoranaja kamisija, jakaja b vyrašała: jakija teksty padryvajuć asnovy dziaržavy, a jakija — naadvarot.
Žonka: Vo kamedyja! Heta jak ža možna vyznačyć — što značnaje, a što — nie?
Čynoŭnik: A jaho ŭžo paniesła — kaža: ja nie dapušču, kab vydavali Hienijuš i Arsieńnievu… Nu! Ja ad śmiechu ledź sa stuła nia spoŭz. Hienijuš i Arsieńnieva — jany ž byli paetkami, maleńkija vieršyki pisali. Vydała dziaržava adzin ich zbornik raz na piać hadoŭ — i ŭsio! Tym bolš, jany ŭžo niabožčycy. A tut davaj drukuj «sacyjalna značnych», jakija, pa‑pieršaje, prozaj pišuć, pa‑druhoje, mała taho, što žyvučyja, jašče i pładavityja. Kožny hod pa knižcy majstračać: «Major Fakof», «Vam — padańnie»… Biudžet nie humovy, kab ich tvory štohod vydavać. Adnak pa prykole chitaju jamu hałavoj, byccam zhodny. A sam u dušy iržu.
Žonka: Cha‑cha‑cha. Dy durka poŭnaja. Darečy, tam tabie zvanili z «Hazpromu». Haz z traŭnia budzie pa 250 baksaŭ.
Čynoŭnik: Što, u natury?!
Žonka: Žart! Zabyŭsia, što siońnia za dzień?
